Pochodnia fandomu

Rozumiem, że fani DC dzielą się na 95% fanów Batmana i 5% fanów innych bohaterów. Ale denerwują mnie uwagi na temat Supermana w filmie  Liga Sprawiedliwości , z których wynika, że tylko uśmiech na jego ustach sprawia, że to dobry Superman. Jest wiele osób, które tylko z tego powodu nazywają go dobrym Supermanem, jakby tylko ta jedna cecha sprawiała, że to jest Superman. Nie chcą od niego widzieć niczego innego, tylko uśmiechu.

17 listopada 2017 r. odbyła się premiera filmu Liga Sprawiedliwości . Z powodów osobistych Zack Snyder nie mógł dokończyć filmu i zostało nam powiedziane, że Joss Whedon dokończy jego wizję według wytycznych Zacka. Czy tak się stało? Nie wygląda na to. Wygląda za to na część wizji Zacka... z dialogiem i żarcikami Jossa.

Damian Wayne, Robin, ma trzynaście lat, a Jon Samuel Kent, Superboy, to dziesięciolatek, ale obaj już są podatni na shiperskie spojrzenia fanek, które śledzą wszystkie możliwe przyszłości dla tej pary. Byłam z tego kompletnie wyłączona, ponieważ moje shiperskie okulary mają gdzieś shipowanie dzieci-ale-dopiero-jak-urosną, plus – jak wspominam w tytule tego wpisu – nie lubię Damiana Wayne'a. Postacie, które są nieprzyjemne i niemiłe przez 90% swojego istnienia są dla mnie... nudne. Może i nie przeczytałam za dużo rzeczy z Damianem, ale to, co miałam w rękach, nie przedstawiało go w dobrym świetle, a nie będę szukała więcej lektur z postacią, która mnie nie interesuje. (Poniżej spoilery do Supermana, Action Comics, Super Sons, Detective Comics )

Dzisiejszy tekst jest tłumaczeniem posta Albi z tumblr, napisanego 11 sierpnia (przed Oz Effect ), którego można znaleźć tutaj: [ x ] dostęp 15.09.2017 Jej post porusza wiele kwestii, z którymi sama mam problem, dlatego utożsamiam się z jej wypowiedzią. Zdecydowałam się poprosić ją o pozwolenie przetłumaczenia tego postu i zgodę uzyskałam. Poniżej przedstawiam to, co Albi, wielkiej fance Superfamily, leży na sercu w związku z traktowaniem Supersów:

Dzisiaj naprawdę krótki wpis, w którym tak właściwie jedynie pochwalam to, jak pokazano rodzinę Kent w Justice League #28 . Scena, o której wspominam, nie do końca miała takie same okoliczności, jak scena, którą omawiałam w poście [ Lois Lane ≠ Martha Kent ], jednak jest na tyle podobna, że mogę je porównać. 

Rzadko widzę w Internecie takie bzdury, że otwieram bloga, klikam "nowy post" i godzinę się zastanawiam, z której strony mam ugryźć daną kwestię. Zawsze wiem, że będę przedstawiała moją  subiektywną "odpowiedź" na subiektywne zdanie kogoś innego – czy to twórców czy innych fanów. Czasami jednak subiektywne zdanie innej osoby jest tak absurdalne, że brak mi słów. Mimo to spróbowałam podjąć temat, który tak negatywnie mnie zaskoczył.

Dzisiejszy zeszyt Superman #28 negatywnie poruszył wielu fanów z Wietnamu, a czytając to, co mają do powiedzenia, również i mi pozostawił, delikatnie mówiąc, niesmak.

Kiedy oglądałam pełnego zapału i gorliwego Spider-Mana w Civil War , byłam zadowolona z Petera, jakiego wtedy dostałam. Nie był to idealny Peter, jakiego chciałam widzieć we filmie (kiedyś dostanę film o dorosłym Spider-Manie, który szkołę już ma dawno za sobą!), ale jego przedstawienie było jak najbardziej na plus. Cieszyłam się, że dostanę cały film o takim Spider-Manie. Ale jednak się przeliczyłam, bo im dalej w Homecoming (dalej: hoco ) – ba!, w samą promocję tego filmu – tym dalej od Petera Parkera, a bliżej generycznego nastolatka, który posiada pajęcze moce i dostał wypasiony strój od Tony'ego Starka.

Lois Lane: Double Down autorstwa Gwendy Bond, druga część serii o nastoletniej Lois Lane, zabiera nas ponownie w pogoń za młodą dziennikarką, która stara się znaleźć ciekawy temat na artykuł a jednocześnie pomóc bliskim.

Podczas tygodnia Lois Lane, który odbywał się w maju na platformie tumblr, dowiedziałam się o istnieniu serii książek autorstwa Gwendy Bond. Powieści skupiają się na nastoletniej Lois, która przeprowadziła się właśnie do Metropolis i stara się wpasować między rówieśników. Ponieważ wszyscy postujący zachwycali się nad tą serią, postanowiłam sama spróbować i zakupiłam dwie pierwsze książki trylogii: Fallout i Double Down .

Lois Lane jest bezsprzecznie najważniejszą osobą w życiu Supermana. Zadebiutowała w tym samym numerze co Superman i od tego czasu zawsze jest obecna w jego historiach, w większości jako obiekt jego miłości, ale również źródło natchnienia, odwagi i siły. Gwenda Bond, autorka książek o nastoletniej Lois ( Fallout , Double Down , Triple Threat ), powiedziała, że Lois jest Supermanem Supermana – co jest idealnym określeniem tej bohaterki.

Zeszyt Superman #20 z zeszłego tygodnia sprawił, że po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać, co się stało z Superfam . I nie mam tu na myśli samych dzieci Supermana, o których DC zapomniało, chociaż to też ciekawy temat. Nie, chodzi o najbliższą Supermanowi osobę z Superfam – Lois Lane.

Wiele razy słyszałam, że Lois Lane jest w DCEU tylko po to, aby Superman ją ratował, że ona nic nie robi, że jest głupia i niepotrzebna. Ja naprawdę nie wiem, jakie filmy wszyscy oglądają, jak bardzo zakorzeniona jest w nich mizoginia, skoro odbierają Lois w ten sposób. Co gorsze, to mizoginia u fanek boli bardziej niż ta u fanów.

Love is Love Words by Teddy Tenenbaum, art by Mike Huddleston, letters by Corey Breen Pod koniec 2016 roku dotarły do mnie dwa komiksy, które są podobne tematycznie, ale całkiem różne w swoim przekazie: Love is Love oraz Fresh Romance .